باید پذیرفت که نمی‌توان تا ابد خودروهای نظامی را با پیشرانه درون‌سوز تولید کرد. اما تا چه حد شرایط برای برقی‌سازی در ارتش‌ها فراهم شده است؟
- ارتش ایالات متحده اخیرا یک رویداد فناوری برای به نمایش گذاشتن بالاترین سطح تکنولوژی‌ها در خودروهای الکتریکی برگزار کرده است.
- این ارتش که دارای ده‌ها هزار وسیله نقلیه احتراق داخلی است، انگیزه زیادی برای حمایت از مقرون به صرفه‌ترین سیستم توان بخشی به خودروها خودرو دارد.
- به نظر می‌رسد نظامی‌ها فکر می‌کند که هنوز زمان برقی شدن فرا نرسیده، و وسایل نقلیه زرهی سنگین مانند تانک‌ها و خودروهای نظامی دیگر احتمالا به زمان بیشتری برای تبدیل شدن به انواع برقی نیاز خواهند داشت.
ارتش ایالات متحده در حال حاضر صاحب یکی از بزرگترین ناوگان وسایل نقلیه در جهان است ولی گوشه چشمی به پیشرفت وسایل نقلیه به سمت الکتریکی (EV) شدن دارد.
در همین راستا نظامیان آمریکایی باید به دقت روند معاوضه موتورهای احتراق داخلی سنتی (ICE) را در مقابل فناوری در حال تحول برقی بسنجند. در حالی که این سرویس مشتاق است معایب درون‌سوزها مانند ارسال مقادیر زیادی سوخت به میدان نبرد را از بین ببرد، اما باور ندارد که وسایل نقلیه زرهی بزرگتر، به ویژه تانک‌ها، به این زودی‌ها این امکان را داشته باشند که ظرفیت باتری بسیاری بالایی را در کنار موتورهای پرقدرت برای عبور از هر شرایطی ارائه کنند.
در طول رویداد اخیر فناوری تحت حمایت ارتش، سازندگان جدیدترین فناوری برقی خود را به نمایش گذاشتند، از جمله نسخه الکتریکی خودروی جدید Infantry Squad Vehicle که بخش دفاعی جنرال‌موتورز آن را تنها در 12 هفته توسعه داده است. طبق گزارش‌ها، ارتش در حال بررسی خودروهای هیبرید و فناوری جدیدی است که مصرف سوخت را در دورهای پایین کاهش می‌دهد، اما ظاهرا آنها هنوز آماده جهش به سمت تمام برقی‌ها نیستند. خودروهای نظامی زرهی بزرگتر و سنگین تر که با برق کار می کنند حتی دورتر هستند.
دردسرهای خودروهای نظامی غیربرقی
ارتش آمریکا 225 هزار وسیله نقلیه از انواع مختلف از هاموی گرفته تا تانک‌های 70 تنی آبرامز را در اختیار دارد. همه این وسایل نقلیه از موتورهای احتراق داخلی استفاده می‌کنند که قابل اعتماد هستند، اما در کنار این اطمینان بخشی مقادیر زیادی سوخت دیزل و بنزین مصرف می‌کنند. در میدان نبرد ممکن است که فقط یک لشکر زرهی به 500 هزار لیتر سوخت در روز نیاز داشته باشد، که اغلب باید به میدان نبرد حمل شود و سپس با کامیون به منطقه نبرد در خطوط تدارکاتی که هزاران کیلومتر امتداد دارد فرستاده شود.
از سوی دیگر خودروهای برقی در برابر رقبای درون‌سوز خود رشد عجیبی پیدا کرده‌اند. در سال 2020 خودروهای برقی تنها 2.6 درصد از فروش جهانی خودرو را به خود اختصاص دادند، اما همین میزان شامل 40 درصد افزایش نسبت به رکورد فروش ۲۰۱۹ بود. کشورهایی مانند فرانسه قصد دارند انواع احتراق داخلی پیشرانه را تا سال 2040 حذف کنند، در حالی که کالیفرنیا و نیویورک قصد دارند روند ممنوعیت فروش خودروهای درون‌سوز را از سال ۲۰۳۵ اجرایی کنند. بنابراین حداقل در بخش خودروهای شهری به احتمال زیاد؛ آینده متعلق به خودروهای برقی خواهد بود.
اما ارتش‌ها در موقعیت پیچیده‌ای برای تصمیم‌گیری درباره درون‌سوزها در مقابل خودروهای برقی قرار دارند. آنها موتورهای با بهترین عملکرد را می‌خواهد تا تحرک را در میدان نبرد به بهترین شکل ممکن فراهم کنند و برای بیش از یک قرن، درون‌سوزها تنها بازیگر این میدان بوده است. ارتش آموخته است که با مشکلات احتراق داخلی سر کند، که از جمله آنها حمل سوخت به نقاط دوردست جهان است.. مشکلات دیگری شامل موتورهای پر سروصدا و اشتعال‌زا بودن سوخت است که می تواند در صورت آسیب دیدن یا از کار افتادن وسیله نقلیه مشتعل شود که اغلب با عواقب مرگباری همراه است.
تغییر نوع نگرش در خودروهای نظامی برقی
باتوجه به اینکه خودروهای برقی، امکانات جالبی را ارائه می‌دهند؛ می‌توان نگرش دیگری درباره آنها داشت. موتورهای الکتریکی به سوخت دیزل نیاز ندارند و یک ناوگان وسایل نقلیه تمام الکتریکی می تواند یکی از بزرگترین و آسیب پذیرترین خطوط تامین سوخت ارتش را به سادگی از بین ببرد. موتورهای الکتریکی نیز بی صدا هستند و پنهان کردن وسایل نقلیه در میدان جنگ را آسان تر می‌کنند. حتی آنها حاوی مخزن مایع قابل اشتعالی نیستند که می‌تواند آسیب‌های وارد در جنگ را بی‌نهایت برای خدمه بدتر سازد.
اما مشکل اصلی اینجاست که برقی‌ها هنوز در میان خودروهای شهری نیز رایج نشده‌اند و دلیل آن هم محدودیت‌های قابل توجه آنها در شرایط فعلی است.
یک خودروهای نظامی تاکتیکی سبک با موتور دیزلی را می‌توان در عرض چند دقیقه سوخت گیری و آماده حرکت کرد، در حالی که خودرو مشابهی که با برق کار می‌کند به زمان بیشتری برای شارژ کامل باتری‌های خود نیاز دارد. سوخت احتراق داخلی مایع هنوز نسبت قدرت به وزن بسیار بالاتری نسبت به باتری‌ها دارد، به این معنی که ارتش باید کیلوگرم بیشتری باتری نسبت به وزن سوخت مایع ارسال کند. ارتش می‌تواند باتری‌ها را در پشت صحنه شارژ کند، اما این امر نیازمند ژنراتور با سوخت دیزل یا انرژی هسته‌ای است.
کانسپت هاموی برقی امسال معرفی می‌شود
به عنوان نمونه می‌توان به وانت جدید برقی برند GMC به نام هامر اشاره کرد که از طراحی برند هامر استفاده می‌کند. قرار است از سوی بخش دفاعی جنرال‌موتورز نسخه کانسپتی از آنچه در حال حاضر امکان ارائه آن به ارتش تحت عنوان خودروی تاکتیکی برقی وجود دارد را دربر داشته باشد. بنابراین می‌توان گفت این کانسپت می‌تواند محدودیت‌ها و نقاط قوت خودروهای برقی برای ارتش‌ها را به نحو دقیق‌تری شرح و بسط دهد. در واقع به واسطه معرفی این خودرو در سال جاری میلادی می‌‌توانیم انتظار داشته باشیم که برای محدودیت‌های همچون شارژ در میدان نبرد راه‌حل‌هایی درنظر گرفته شود. البته ممکن است که این راهکارها چندان عملیاتی نباشند، اما حداقل می‌توانند دیدی از چالش‌های آتی به ارمغان بیاورند.
باید درنظر داشت که با وضع قوانین محدودکننده برای تولید خودروهای درون‌سوز، ارتش‌ها نمی‌تواند برنامه‌ریزی خود را به سمت پایبندی دائمی به خودروهای درون‌سوز درنظر بگیرند، اما همچنین نمی‌تواند شتاب‌زده و به طور کامل به سمت خودروهای الکتریکی حرکت کند، زیرا محدودیت‌های تکنولوژیکی بسیار زیادی برقرار است. اگر ارتش تردید کند و در کنار بخش غیرنظامی حرکت نکند، در نهایت هزینه‌های بیشتری را برای تعمیر و نگهداری و سوخت پرداخت خواهد کرد. در حالی که یک خانواده یا کسب و کار کوچک ممکن است بتوانند با هزینه‌های خودرو درون‌سوز در دنیای برقی‌ها کنار بیایید، اما برای رسیدن به رقم نزدیکی به مشکل ارتش باید همان مقدار کم را به چیزی در حدود ۲۵۰ هزار برابر ضرب کنید.
