پیش‌بینی می‌شود ابعاد بازار جهانی باتری قطارها تا سال ۲۰۳۰ به ۲۵۷ میلیون دلار برسد، رقمی که در سال ۲۰۲۰ به میزان ۱۴۴ میلیون دلار ثبت شده بود و با نرخ سالیانه ۵.۹ درصد به حجم مورد اشاره خواهد رسید. این رشد تحت تأثیر عواملی مانند شهرنشینی سریع در کشورهای در حال رشد و اقتصادهای پیشرفته به عنوان یکی از بزرگترین محرک‌های مخارج زیرساختی این حوزه در چند دهه آینده در نظر گرفته شده که انتظار می‌رود تقاضای برای توسعه ریلی را تقویت کند. انتظار می‌رود که ادغام این پیشرفت‌ها در زیرساخت‌های ریلی شهری منجر به تقاضای بیشتر در سیستم‌های ذخیره‌سازی انرژی شود و از این رو انتظار می‌رود تقاضا برای باتری قطار طی این دوره افزایش یابد. اما مسائلی مهم‌تر نیز وجود دارد که باید به آن پرداخت.
تاثیر کرونا روی بازار باتری قطارها
بیماری کرونا یا کویید-۱۹ تاکنون به شدت بخش ریلی را تحت تأثیر قرار داده است. طبق گزارش آژانس بین‌المللی انرژی، اپراتورهای ریلی بین ژانویه تا آوریل سال ۲۰۲۰ میلادی نزدیک به ۲ میلیارد دلار در آسیا اقیانوسیه و ۲.۵ میلیارد دلار در اروپا را از دست دادند. همچنین، فاصله گذاری اجتماعی امکان استفاده از تمام ظرفیت اشغال صنعت ریلی را کاهش داده و الزامات بهداشتی را افزایش داده است. این موضوع منجر به افزایش هزینه‌های عملیاتی و سودآوری شده است. در طول قرنطینه در هند، راه‌آهن هند تمام خدمات قطارهای مسافری را متوقف کرد و خدمات قطار باری را به 60 درصد کاهش داد (این روند حتی به دلیل کاهش تقاضا برای کالاهای فله مانند آهن و زغال سنگ نیز رخ داد). بنابراین، با توجه به توقف خدمات ریلی در بیشتر مناطق، انتظار می‌رود تقاضا برای باتری شاهد رشد پس از رکود اخیر باشد.
اما در اروپا حملونقل ریلی به عنوان یک روش کلیدی حملونقل برای انتقال کالاهایی مانند غذا، زغال سنگ و مواد مرتبط با سلامت از جمله دارو، تجهیزات حفاظت فردی (PPE) به مناطق مختلف در طول قرنطینه به حساب می‌آمد. اگرچه در این مدت ترافیک کلی به میزان قابل توجهی کاهش یافت اما دلایل ذکر شده باعث متوقف نشدن جریان کلی شد. بنابراین، سفارشات محدود برای وسایل حمل و نقل در سراسر جهان به دلیل همه‌گیری COVID-19 برتقاضای باتری قطار تأثیر گذاشته است. با این وجود، به دلیل بی‌نظمی در چرخه‌های شارژ و نگهداری یا تعویض باتری، انتظار می‌رود تقاضا برای باتری‌های جدید پس از لغو قرنطینه‌های اخیر افزایش یابد.
عوامل گسترش شبکه ریلی
در دنیای حملونقل صنعت راه‌آهن یکی از روش‌های کارآمد برای کمترین آلودگی است. به عنوان مثال چین قصد دارد 125 میلیارد دلار (بالاترین سرمایه‌گذاری در شبکه گسترش راه‌آهن در جهان) در راه‌آهن سرمایه‌گذاری کند و یک شبکه پرسرعت 30 هزار کیلومتری را که 80 درصد شهرهای بزرگ را پوشش می‌دهد تا سال 2020 تحویل دهد، اما ممکن است به دلیل کووید این امر به تعویق بیفتد. همه‌گیری علاوه بر این در سال 2019 ایالات متحده پیشنهادی برای سرمایه‌گذاری 240 میلیارد دلاری در شبکه راه‌آهن سریع السیر سراسری منتشر کرد. این پیشنهاد هزینه سالانه 32 میلیارد دلاری را در راه‌آهن پرسرعت تا سال 2024 برای توسعه قطارهای برقی اضافه می‌کند. انتظار می‌رود که این موارد شامل اتوبوس‌های برقی درب‌های اتوماتیک، روشنایی قطار، اطلاعات سرگرمی، خدمات Wi-Fi و غیره باشد. انتظار می‌رود که ادغام این پیشرفت‌ها در زیرساخت‌های ریلی شهری منجر به تقاضا برای سیستم‌های ذخیره‌سازی انرژی شود و از این رو انتظار می‌رود که تقاضا برای باتری قطار در دوره پیش‌بینی شده رو به بالا باشد.
محدودیت‌ها: هزینه سرمایه گذاری و عملیاتی بالا
هزینه بالای زیرساخت‌ها و محدودیت‌های بودجه دولت مانع پذیرش شبکه‌های قطار سریع السیر در اقتصادهای مختلف در حال ظهور مانند مکزیک، اندونزی و غیره شده است. در سال ۲۰۱۵ مکزیک پروژه قطار سریع السیر 130 مایلی را به ارزش 3.7 میلیارد دلار لغو کرد. محدودیت‌های بودجه اندونزی نیز پیش از این خط پروژه قطار سریع‌السیر به طول 150 کیلومتر را به حالت تعلیق درآورد. انتظار می‌رود عوامل خارجی مانند تصاحب زمین آلودگی هوا و صوتی و گرم شدن کره زمین مانع رشد بازار قطارهای پرسرعت شوند. کشورهای نوظهور مانند هند، ترکیه و سایر کشورها قصد دارند مسیرهای موجود را اصلاح کنند، اما به دلیل محدودیت بودجه قادر به سرمایه‌گذاری در احداث مسیرها و زیرساخت‌های جدید نیستند. از این رو به دلیل هزینه‌های بالای سرمایه گذاری، شبکه ریلی شاهد رشد کندی است. به این ترتیب انتظار داریم تقاضا برای باتری‌های قطار به دلیل رشد آهسته در گسترش شبکه‌های ریلی تحت تأثیر قرار گیرد.
فرصت‌ها: برنامههای جدی برای برقی‌سازی قطارها در بخش خصوصی
شرکت‌های خصوصی تمرکز خود را روی قطارهای پرسرعت گذاشته‌اند و فناوری‌های فوق پیشرفته را فراهم کرده و کیفیت خدمات ارائه شده به مشتریان را در زمینه‌های کمکی همچون درهای اتوماتیک، روشنایی، تهویه هوا، سیستم‌های سرگرمی و سرویس‌های مبتنی بر استانداردهای بی‌سیم هستند. عمده قطارهای سریع‌السیر مجهز به چنین تجهیزات پیشرفته‌ای شده‌اند و به همین خاطر نیاز به ذخیره‌سازهای انرژی جداگانه‌ای با حجم‌های بیشتر دارند. امکانات مهم دیگری همچون ترمز اضطراری و سیستم مقاومت دربرابر کج شدن، ارتباطات و برق اضطراری نیز سیستم‌های مهمی به حساب می‌آیند که برای فعالیت خود نیاز به ذخیره‌ساز انرژی دارند. به علاوه باتری‌های استفاده شده برای کاربری‌های فنی اصلی نیز نیازمند تعویض دوره‌ای هستند. بنابراین افزایش تمرکز روی قطارهای سریع‌السیر در شرکت‌های خصوصی باعث خواهد شد تا فرصت‌های بیشتری برای کارخانه‌های تامین کننده باتری برای تجهیزات رفاهی و فنی وجود داشته باشد. به عنوان مثال هندوستان به دنبال خصوصی‌سازی صنعت حملونقل ریلی است، به نحوی که در برنامههای ملی این شرکت حضور ۱۵۱ قطار مسافربری خصوصی و ۱۰۹ مسیر جدید تا سال ۲۰۲۳ است که صرفا توسط این شرکت‌ها استفاده خواهند شد. بنابراین خصوصی‌سازی باعث خلق فرصت‌هایی برای تمام باتری‌سازان خواهد شد به نحوی که حتی تمام فعالیت حوزه تولید ذخیره‌سازها نیز انگیزه‌هایی برای معرفی محصولات جدیدی براساس نیاز صنعت حملونقل ریلی پیدا کنند. از نمونه‌های این تغییرات می‌توان به ژانویه اخیر اشاره کرد که شرکت EnerSys توافقنامه‌ای با «IBIC» یا Industrial Battery & Charger, Inc انجام داد که براساس آن ارائه‌دهندگان برنامههای کاربردی نیرو محرکه از اول ژانویه 2021، شرکت IBCI مسئولیت فروش و خدمات تمام محصولات انرژی موتور EnerSys در ایالت آلاباما، از جمله باتری‌های برند NexSys، IRONCLAD، Express و General Battery و همچنین IMPAQ، NexSys و Express که همگی برای استفاده در صنعت حملونقل ریلی طراحی شده‌اند را بر عهده خواهد گرفت.
