هر پنج سال یکبار هزینه تولید باتری خودروهای برقی نصف خواهد شد و دلیل این موضوع افزایش ابعاد کارخانه تولید این باتری‌ها است. این جمله‌ای بود از اسد فرید تحلیلگر بانک برنبرگ که طی برگزاری نمایشگاه جهانی زباله‌های برقی به توضیح این موضوع پرداخت. به گفته فرید بازار خودورهای برقی تا پایان سال جاری ارزش ۱۴۰ میلیارد دلاری پیدا خواهد کرد و این تازه آغاز راه دهه خودروهای برقی است. همچنین ارزش بازار اتوبوس‌های بری هم تا پایان سال ۲۰۲۰ به ۶۰ میلیارد دلار خواهد رسید. اما ارزش باتریهای لیتیوم یونی خودروها نهایتا به ۱۵ میلیارد دلار می‌رسد. به گفته فرید این روند را می‌تواند تبدیل به سونامی سلول‌های مصرف شده از باتری خودروهای کارکرده تبدیل شود. در واقع این تحلیلگر پیش‌بینی می‌کند که حدود ۵ میلیون دستگاه خودرو برقی طی ۵ سال آینده فروخته خواهد شد ولی موضوع مهم‌تر این است که در پایان این پنج سال ۳ و میلیون دستگاه خودرو برقی خواهیم داشت که باتری آنها باید تعویض شود و این حجم بسیار زیادی از باتریهای مصرف شده را باید مدیریت کرد. در نهایت برنبرگ پیش‌بینی کرده که تا سال ۲۰۲۲ تقریبا ۲۶۵ هزار تن باتری فرسوده در بازار موجود باشد و این رقم احتمالا تا سال ۲۰۲۸ به ۲ میلیون و ۲۰۰ هزار تن برسد. اما فرید به این نکته هم اشاره می‌کند که به این حجم از باتری می‌توان به عنوان صندوق گنجی از فلزات گران قیمت نگریست. به عنوان مثال برای ساخت باتری خودروهای برقی فقط در سال ۲۰۱۷ تا ۲ میلیارد دلار از فلزات گران بها استفاده شده و ارزش این فلزات طی ۵ سال آینده به ۱۲ میلیارد دلار خواهد رسید. امروز فولاد ضدزنگ بیش از ۷۰ کیلوگرم از وزن باتری خودروهای تسلا و شورولت را تشکیل می‌دهد و این درحالی است که نیکل و لیتیوم هم حدود ۵۵ کیلوگرم از وزن کلی این خودروها را تشکیل داده‌اند. بنابراین برای نسل بعدی خودروهای برقی می‌توان از همین منابع برای تامین فلزات گران‌بها استفاده کرد تا قیمت مواد اولیه افزایش پیدا نکند. انتظار می‌رود تا سال ۲۰۲۲ بازار خودروهای برقی به ۳۵۰ هزار تن فولاد ضدزنگ، ۲۸۵ هزار تن لیتیوم، ۲۱۵ هزار تن آلومینیوم، ۱۷۵ هزار تن نیکل، ۱۱۰ هزار تن مس و حدود ۳۰ هزار تن کبالت نیاز داشته باشد. این تحلیلگر باور دارد که هرگز نمی‌توان به عمر مفید ۱۵ ساله باتری خودروهای برقی دلبست، بلکه به احتمال زیاد پس از گذشت پنج سال باتری این خودروها کارایی‌شان را از دست می‌دهند. همچنین استفاده از این باتری‌ها به مدت ۱۰ سال به عنوان ذخیره‌کنندهای شهری انرژی هم رویایی نامحقق است و اجرای آن به سادگی امکان‌پذیر نیست. پس بنابراین بهترین راهکار بازیافت این باتری‌ها به صورت حداکثری است
